Ανένταχτοι Πολίτες (+): Τι να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές;

16/03/2019

Τι να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές;

Τι να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές; 22,23-3-2018

Εμείς οι “Ανένταχτοι Πολίτες (+)” -και συγκεκριμένα το ένα ως τα τώρα μέλος τους που είναι ο γράφων το κείμενο αυτό- φτιάξαμε από τώρα το ψηφοδέλτιο που θα ρίχνουμε στις επόμενες εκλογές μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν έως ότου η αριστερά να αποκτήσει κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις μέσα όμως από συλλογικές διαδικασίες, μετώπων, οριζοντιότητας, άμεσης δημοκρατίας, αιρετών εκπροσώπων βραχύβιας θητείας και όλα όσα χρειάζονται ώστε οι “από κάτω” να έχουν τον πλήρη έλεγχο του μετώπου και των οργανώσεων/κομμάτων του μακριά από τα κομματικά επιτελεία/ιερατεία, τα φιλόδοξα κομματικά στελέχη και όσοι και όσες τέλος πάντων κινούν τα “αόρατα” νήματα των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς.

Ενώ το κείμενο γράφτηκε στις 22 και 23 Μαρτίου συμβολικά δημοσιεύεται σε ανάρτηση στην 1^η Απρίλη ώστε να μοιάζει ως Πρωταπριλιάτικο ψέμα, μιας και λόγω ρομαντικής(;), κοινωνικής(;), πολιτικής(;), ουτοπικής(;), ηλίθιας(;), βλακώδους(;) ευαισθησίας συνεχίζουμε να “ελπίζουμε” σε πράγματα ανέφικτα στο ελληνικό κοινωνικοπολιτικό τοπίο. Να θυμίσω μόνο την απάντηση της Αλέκα Παπαρήγα σε ερώτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Λαουτάρη από την εφημερίδα Πριν, όπου είναι δημοσιευμένη στον Ριζοσπάστη, και λέει εντελώς ξεκάθαρα, πως «Λέμε όμως κάτι πάρα πολύ καθαρά. Οτι με δυνάμεις πολιτικές κι ομάδες που προέκυψαν από διάσπαση του ΚΚΕ, όχι, δε συνεργαζόμαστε.». Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο. Όποιος/α κατάλαβε-κατάλαβε.

Και μετά εγώ μιλώ ο αφελής για Μέτωπο Πολιτικό με στόχο να πάρουμε την εξουσία. Χα! Από ότι φαίνεται όταν ένα αριστερό κόμμα έχει δύναμη όπως το ΚΚΕ -το ίδιο κάνουν ας πούμε και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα όπου τα παίρνει και τηρουμένων των αναλογιών βέβαια- δεν συνεργάζεται με κανέναν διότι αυτό που το ενδιαφέρει πρώτα είναι η ηγεμονία του κόμματος στην αριστερά, με όποιο τρόπο και μέσο, και ας γκρεμίζεται η χώρα, και ας μη μπορεί να πάρει μόνο του την εξουσία (που ΔΕΝ την θέλει και στη δεδομένη περίπτωση), και ας μην περισσεύει κανείς αγωνιστής/σρια (έστω και αναρχικός έστω και αντιεξουσιαστής που μπορείς να συμμαχήσεις μαζί του σε επιμέρους βασικά θέματα όπως ο αντιφασιστικός αγώνας και υπό συνθήκες ο συνδικαλιστικός και κινηματικός). Και όταν λέμε δεν περισσεύει κανείς και καμία αγωνιστής και αγωνίστρια, εννοούμε ΚΑΝΕίΣ ΚΑΙ ΚΑΜίΑ.

Γιατί αθροιστικά να βάλεις τον κόσμο που πάλεψε από το 2010 έως και το 2015 με κάποια αγωνιστική συνέπεια και συνέχεια από όλους τους ιδεολογικούς χώρους και από όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις, εντός/εκτός κοινοβουλίου και εννοείται και από τον α/α χώρο, δεν ξεπερνά με τίποτα το 5% του ελληνικού πληθυσμού (aka 540.000 ψυχές) και μάλλον λέω μεγάλο νούμερο. Άρα μιλάμε για ένα πολύ μικρότερο αγωνιστικό δυναμικό που είναι ακόμα πιο μάχιμο και εντελώς ταξικά συνειδητοποιημένο για να μπορείς να βασιστείς πάνω του. Γι’αυτό μιλάμε πως σε ένα τέτοιο αγώνα για να μπορεί να είναι νικηφόρος, ώστε να πάρουμε τη χώρα και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον, δεν περισσεύει κανείς/μία αγωνιστής/στια των κινημάτων από τα τελευταία δέκα χρόνια.

Γι’αυτό σκέφτομαι πως αφού πέρασα από όλα τα στάδια “ενηλικίωσης και πολιτικής χειραφέτησης” κάπως βεβιασμένα λόγω των πυκνών και πολλών κοινωνικών γεγονότων από το 2010 και μετά, και φτάνοντας στην άρνηση και στην παραίτηση μετά τις τελευταίες εκλογές του 2015, μου φαίνεται λάθος να συνεχίζω ένα δρόμο που λόγω ιδιοσυγκρασίας είχα πιστέψει πως μπορεί να είναι νικηφόρος παρατώντας όλα τα άλλα ενδιαφέροντα και ασχολίες που θα έπρεπε να κάνω για την επιβίωση. Ίσως είναι και το ότι με έπαιρνε να το κάνω αυτό διότι δεν με κυνηγούσε το δάνειο, το νοίκι, και η επιβίωση της οικογένειας μου μιας και δεν τα είχα ούτε τα έχω όλα αυτά στο κεφάλι μου και στην καθημερινή μου ζωή να με κυνηγούν ως “εμπόδια”.

Έτσι “εμείς” πλέον «πρώτη φορά» τόσο ξεκάθαρα και συνειδητά ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές, και σε όποια εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή λέγετε δημοτικές, νομαρχιακές, βουλευτικές (εθνικές) ή ευρωεκλογές. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο τα αυτιά των αριστερών πολιτικών δυνάμεων τα καλύπτει ο κομματισμός, ο ηγεμονισμός, ο δογματισμός, ο σεχταρισμός και ο ιδεολογικός αυτισμός.

Το ξέρουμε πως με την “Άκυρο-διαμαρτυρίας” ψήφο μας θα κάνουμε τα «μούτρα κρέας» των ταξικών μας αντιπάλων. Ίσα-ίσα τρίβουν τα χέρια για μια τέτοια κατάληξη στην αριστερά γενικότερα. Μόνο που αυτή τη φορά ο στόχος μας είναι εναντίων των συντρόφων που τα έχουν κάνει επιεικώς σκ@τά. Θα ευχόμασταν 100.000 αριστεροί συνειδητοποιημένοι ανένταχτοι ή ενταγμένοι αγωνιζόμενοι πολίτες αυτής της χώρας να το έκαναν αυτό ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κώφωση έως παράκρουση των κομματικών μελών της πραγματικής αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ και την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ με αστερίσκο) που δεν μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και συμφωνώντας σε 5 πράγματα (σε αυτά που διαφωνούν να γίνει δημοψήφισμα από το Λαό όταν πάρουν την εξουσία) να κάνουν ένα πραγματικά ενιαίο μέτωπο (σε πολιτικό, κινηματικό, συνδικαλιστικό και αντιφασιστικό επίπεδο) το οποίο θα παραμερίσει τα κομματικά τους μαγαζιά και τα κομματικά/συνδικαλιστικά φιλόδοξα στελέχη τους και θα φέρει στο προσκήνιο την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Παρακάτω θα δείτε το ψηφοδέλτιο που θα ρίξουμε στις επόμενες εκλογές και αυτό που θα έπρεπε να είχαμε ρίξει στις τελευταίες του 2015 και δεν το κάναμε υποκύπτοντας στο λογική της χαμένης ψήφου. Τέρμα οι αυταπάτες της χαμένης ψήφου και τέρμα οι Λευκές Επιταγές. Οργανωτική οριζοντιότητα, άμεση δημοκρατία, άμεσα ανακλητά και βραχύβιας θητείας στελέχη, είναι μερικά που λείπουν από το οργανωτικό σχήμα των κομματικών μηχανισμών της αριστεράς. Σύσσωμη η αριστερά πρέπει να πληρώσει και θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την ατολμία της, την δουλοπρέπεια της, τον δογματισμό της, την αναβλητικότητα της. Και επιτέλους πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: αφού διαλύεται το σύμπαν γύρω μας γιατί η αριστερά δεν μπορεί να συσπειρώσει και να εμπνεύσει κόσμο;

Το ξέρουμε πως ο μη χειραφετημένος πολίτης και μη ταξικά συνειδητοποιημένος, όπου είναι η συντριπτική μάζα του Λαού, θέλει την ανάθεση και το βόλεμα. Όμως όταν διεκδικείς την εξουσία από ένα τέτοιο Λαό πρέπει και εσύ να αλλάξεις τακτική και στρατηγική, αν θέλεις να τον βοηθήσεις, πραγματικά και ουσιαστικά, να δει κατάματα την αλήθεια και να βοηθηθείς μέσα από την δύναμη που ΜόΝΟ αυτός μπορεί να σου δώσει για μία νικηφόρα κατάληξη.

το ψηφοδέλτιο μας για τις επόμενες εκλογές

«για τις όποιες εκλογές σε δημοτικό, βουλευτικό και ευρωπαϊκό επίπεδο» 21,22-3-2018

Το κείμενο απευθύνεται στα πραγματικά αριστερά κόμματα κατά σειρά ευθύνης στο πολιτικό σύστημα της χώρας: ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και ειδικότερα το ΝΑΡ και το ΣΕΚ), Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ. Και κατά δεύτερον και των αντι-μνημονιακών που έχουν λιγότερο μητρική, πραγματική ή ουσιαστική σχέση με την αριστερά όπως ΜΕΡΑ25, ΠλΕΥση ΕλευθερΙας, ΜΕΤΩΠΟ ΝΙΚΗΣ, ΕΛΛΑΔΑ-Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΕΠΑΜ, ΠΕΙΡΑΤΕΣ και ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Ψηφίζω Άκυρο-διαμαρτυρίας συνειδητά για να μην πουν κάποιοι πως «βαριούνται και να ψηφίσουν ακόμα». Ήμουν πάντα και παραμένω ενάντια στην Αποχή, είμαι άντρας 47 ετών και προέρχομαι ιδεολογικά από το ΚΚΕ χωρίς να ήμουν ποτέ κομματικό του μέλος καθώς δεν υπήρξα, ούτε και είμαι κομματικό μέλος σε οποιοδήποτε κόμμα ή κομματική νεολαία. Ψήφιζα ΚΚΕ από το 1989 έως και το 2009 σε όλες τις εκλογές εκτός από Άκυρο που είχα ψηφίσει μία φορά όταν διαλύθηκε ο πρώτος «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της αριστεράς και της προόδου». Από τις νομαρχιακές του 2010 έως και τις τελευταίες βουλευτικές του 2015 ψήφιζα ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με τις όποιες εκλογικές της συνεργασίες.

Όμως φτάνει πια. Καταφέρατε να με στείλετε σπίτι μου. ΚΑΙ τα αριστερά κόμματα αλλά ΚΥΡίΩΣ ΚΑΙ η σχεδόν συνολική αφασία των συμ“πολιτών” μου. Από το 2009 έως και το δημοψήφισμα του 2015 ήμουν μάχιμος πολίτης, συναγωνιστής σας στο δρόμο, έτοιμος να υποστηρίξω μια ενωμένη πολιτική προσπάθεια (έστω και μόνο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), ένα ουσιαστικό και πραγματικό μέτωπο της αριστεράς σε πολιτικό, κινηματικό, συνδικαλιστικό και αντιφασιστικό επίπεδο. Όμως παρά του ότι αυτό το μέτωπο έπρεπε να είχε γίνει από τις αρχές της κρίσης, ακόμα και σήμερα, μόνο λόγια. Στην ουσία το κάθε κόμμα προσπαθεί να επιβάλλει το πρόγραμμα του και αν του κάτσει και κάποια μετωπική συνεργασία έχει καλώς. Και έτσι με αυτά και με τα άλλα αφήσατε χώρο να αναρριχηθούν και στο κίνημα αλλά και στην εξουσία ρετάλια όπως η ΔΗΜΑΡ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Δίνετε την εντύπωση πως σας ενδιαφέρουν ΜόΝΟ τα κόμματα σας και η δημιουργία στελεχών, πολιτικών και συνδικαλιστικών· και ως ένα μεγάλο βαθμό ισχύει αυτό. Όχι πια όμως στη λογική της χαμένης ψήφου και στις λευκές επιταγές. Η ψήφος να γίνει μοχλός πίεσης.

Όλα τα πολιτικά μέτωπα της αριστεράς που έγιναν κατά το παρελθόν απέτυχαν διότι πολύ απλά, δεν έγιναν με ένα σκεπτικό «να αφήσουμε στην άκρη όλα αυτά που μας χωρίζουν και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν» με σκοπό να πάρουμε την εξουσία, όχι ως αυτοσκοπό και νεοπλουτισμό, αλλά ως την μόνη απαραίτητη και αναγκαία λύση για να υπάρξει ελπίδα, αλλά έγιναν όλα πρόσκαιρα, καιροσκοπικά, στο πόδι, χωρίς την πραγματική εμβάθυνση και την απολυτότητα της αναγκαιότητας του συνθήματος: «η ισχύς εν τη ενώσει». Τα μυρμήγκια και οι μέλισσες το ξέρουν· οι Έλληνες αριστεροί τουλάχιστον από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά κάνουν το αντίθετο. Πως θα σας εμπιστευθεί ο αγωνιζόμενος κόσμος για να έρθει μαζί σας αν δεν σας βλέπει ενωμένους ως μια γροθιά σε τόσο δύσκολες συνθήκες; Από ποιον θα πεισθεί να πάει στο ένα ή στο άλλο κόμμα όταν σας βλέπει να σφαζόσαστε συνεχώς αναμεταξύ σας;

Γιατί να βγω και να παλέψω στο δρόμο όταν ξέρω πως ότι και να γίνει, ακόμα και μία επιτυχημένη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας η οποία θα ρίξει την κυβέρνηση, δεν θα υπάρχει κάποιο Ενωτικό Αριστερό Πολιτικό Μέτωπο να υποστηρίξει αυτή την επιτυχία σε πολιτικό επίπεδο; Με σκοπό μεθοδικά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας (δηλαδή την δικαιοσύνη, τον στρατό και όλα τα σώματα ασφαλείας) με εργατικό και επιστημονικό δυναμικό προετοιμασμένο (ως μια κρίσιμη μαγιά) τουλάχιστον ως «πρωτοπόρα» δύναμη, ενός 5% της Ελλάδας, που μεταφράζεται σε 500.000 περίπου ανθρώπινες ψυχές, έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες, να χειραφετήσουν κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους πολίτες. Σε αυτόν τον πόλεμο αν είχαμε καταλάβει πως ΔΕΝ περισσεύει κανείς θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Στο να διαβάζετε τα τσιτάτα των θεωρητικών του Μαρξισμού-Λενινισμού μια χαρά τα πάτε. Από πράξεις Μηδέν εις το πηλίκο.

Σήμερα όλα τα κομματικά μέλη και όλοι οι ψηφοφόροι των πιο πάνω κομμάτων αριστερών και αντιμνημονιακών ΔΕΝ πρόκειται να ξεπεράσουν τις 600.000 (571.401 ήταν στις τελευταίες εκλογές με τις 301.684 να προέρχονται μόνο από το ΚΚΕ) με τόση απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Θα υπάρξει τεράστια αποχή, που μάλλον θα αγγίξει τα ιστορικά ψηλότερα ποσοστά της. Γιατί στην Ελλάδα ο δεξιός και ο κεντρώος χώρος πάντα συσπειρώνεται στον κίνδυνο, ενώ η αριστερά, πάντα θα διχάζεται σε αυτόν και υπάρχει μόνιμα συνεχόμενος ένας ατελείωτος εμφύλιος;

Προτάσεις για να τα βρούμε σε 5 σημεία: 1) Αλλαγή του συντάγματος προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. 2) Μόνιμα και διαρκή ετήσια Δημοψηφίσματα, αλλά ειδικότερα για: σταδιακή έξοδο από το ΝΑΤΟ, δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας. 3) Άμεση και αδιαπραγμάτευτη έξοδος από ΕΕ και ευρώ. 4) Δημόσια όλα τα τραπεζικά ιδρύματα, παύση πληρωμής κάθε εξωτερικού χρέους, φορολόγηση εφοπλιστών, απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων. 5) Δημόσιες όλες οι αναγκαίες και απαραίτητες ΔΕΚΟ για την εύρυθμη και απρόσκοπτη λειτουργία της χώρας (νερό, ενέργεια, υγεία, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, παιδεία, πολιτισμός, αυτοκινητόδρομοι, κτηματολόγιο).

Και μετά από τις όποιες προτάσεις και όταν βρεθούν οι πέντε κοινά αποδεκτές, όπου διαφωνούν στα περεταίρω οι συμμετέχοντες στο πολιτικό μέτωπο -που θα είναι κάτω από μία σημαία, πίσω από ένα πανό, μαζί στην ίδια προ-συγκέντρωση, θα μοιράζουν ένα κοινό κείμενο στο δρόμο και θα έχουν κοινά αποδεκτούς εκλεγμένους αντι-προσώπους, λειτουργώντας όσο το δυνατόν γίνεται οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά- θα θέσουν ζήτημα δημοψηφίσματος στα σημεία που θα διαφωνούν. Τόσο ΑΠΛά και ΚΑΤΑΝΟΗΤά. Το σωστότερο είναι να γίνονται Δημοψηφίσματα σε ετήσια βάση ώστε ο Λαός να είναι πάντα ενεργός και πάντα ενήμερος, με υποχρεωτική παρουσία στα σωματεία, και έτσι αυτός ο ίδιος θα βγάζει το φίδι από την τρύπα, αλλά όσοι/ες θέλουν καρέκλες διοικητικές να είναι και σε θέση να κάνουν όλες τις απαραίτητες θυσίες προς όφελος του Λαού και όχι των κομμάτων τους, όπως έλεγε κι ο Άρης.

Ο “καταφέρατε να με στείλετε σπίτι μου” σταματά κάπου εδώ. Όλα αυτά τα γράφω καλοπροαίρετα με σκοπό την σωτηρία αυτής της έρμης της πατρίδας μας -με την έννοια που είχε η Πατρίδα όταν για πρώτη φορά υπήρξε ελεύθερη Ελλάδα και κυβέρνηση του βουνού το 1944 αλλά και πολύ πιο μπροστά ήδη από την επιτυχία και την επικράτηση του Ε.Λ.Α.Σ. σε τμήματα της ορεινής ενδοχώρας- και όχι του οποιοδήποτε κόμματος της αριστεράς.

Ο υπογράφων: ένας πολιτικοποιημένος, πολύ ελαστικά εργαζόμενος (τόσο ελαστικά που δεν πάει άλλο), ταξικά συνειδητοποιημένος, πρώην ενεργός, άστεγος πολιτικά, ανένταχτος πλέον πολίτης και όχι ιδιώτης.

το ψηφοδέλτιο που είχαμε σκεφτεί να ρίξουμε τον Σεπτέμβρη

του 2015 αλλά δεν το κάναμε στη λογική της "χαμένης ψήφου"

προς την αριστερά: ΚΚΕ, αρ.ρεύμαΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ, ανένταχτους

ΑΚΥΡΟ: ΣΕ ΑΝΑΘΕΣΗ, ΚΟΜΜΑ, ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ, ΔΙΧΑΣΜΟ. ΣΤΟ ΧΘΕΣ.

Εφόσον κομμουνιστές, λενινιστές, μαρξιστές, σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, σοσιαλιστές ανένταχτοι αριστεροί, χειραφετημένοι πολίτες - εργαζόμενοι δεν μπορείτε να κάτσετε σε ένα τραπέζι να συζητήσετε, δεν είστε κάτω από μία σημαία στο δρόμο για να πορευτείτε, βάζετε το κόμμα σας και την ιδεολογική καθαρότητα σας πάνω από το λαό, εφόσον δεν πιστεύεται στη θεωρεία των σταδίων, στην τακτική και στα ταξικά μέτωπα, εφόσον δεν έχετε οριζόντιες αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες στα κόμματα - οργανώσεις σας, άμεσα ανακλητά, αιρετά και βραχύβιας θητείας στελέχη, εφόσον δεν έχετε κάνει ακόμα τα σωματεία ταξικά και δικά σας, εφόσον δεν βλέπετε τις εκλογές ως απλά μία μάχη που πρέπει να δοθεί και πως αλλού είναι το παιχνίδι που μπορούμε αντικειμενικά να επικρατήσουμε… θα με έχετε απέναντι σας.

ένας ταξικά συνειδητοποιημένος και χειραφετημένος πολίτης-εργάτης και πλέον χωρίς εκλογικές αναθέσεις/αυταπάτες (23-6-2015)